Lezen

Wattpad en Inkitt

Je verhaal delen is moeilijk als de fantasie er is, maar soms de woorden niet vind. Je moet al sterk zijn in het schrijverslandschap om een beetje bekendheid te vinden. Gelukkig zijn er platforms als Wattpad en Inkitt, waar mensen toch je fantasie kunnen volgen. Het is gratis en ik heb een paar verhalen die de lezers al gevonden hebben, wat ook al moeilijk is met de vele sterke namen op de app's. Huishoudster is op de Wattpad app een toppertje van mij. Met een aantal van +7000 reads en groeiende. Kan ik het met veel trots delen. Love my readers, zonder jullie zou ik al lang de moed verloren hebben! ❤️

T.S. Cobbe

12 0

De ecologische leugens

Het recht op luiheid Een merkwaardige waanzin heeft bezit genomen van de arbeidersklasse van de landen waar de kapitalistische beschaving overheerst. Deze waanzin brengt de individuele en sociale noden met zich mee die sedert twee eeuwen het trieste mensdom kwellen. Deze waanzin is de liefde voor de arbeid, de morbide hartstocht voor het werk, doorgedreven tot aan de uitputting van de levenskrachten van het individu en zijn nageslacht. Paul Lafargue L.E.Z. of de corrupte Europese kleinburgerij die zich op een sociaal darwinistische manier verhindert dat de arme Europeanen nog de Europese cultuur steden betreedt. Blijkbaar is men vergeten dat het grote succes van zowel nazi's als communisten er kwam door hun nadruk op de gezondheid. DE NIEUWE MENS. Weet u wel. Wel te verstaan hoe zij gezondheid bepaalden. Die gezondheid was niet meer of niet minder de gezondheid van de slaven die gezond en wel voor de nieuwe heren ras en moesten werken. In een Afrikaans land heerste er hongersnood. Vreemd want de voorraadschuren lagen vol met graan. Amerikaans graan. De Europese groene vooral de Duitse groene gaven de boodschap aan de leiders van dat land dat ze de voorraadschuren niet mochten openen en het graan onder de bevolking verdelen. Indien ze dat wel deden dan zou er een einde komen aan de ontwikkelingshulp. Omdat die ontwikkelingshulp vooral te goede kwam aan de leiders van dat land werden het graan niet verdeeld. Resultaat honderdduizend hongerdoden. In Azië hebben miljoenen kinderen een vitaminetekort die er voor zorgt dat ze blind kunnen worden. Een oplossing was een rijst soort die dat vitamine tekort kan opvullen. Het eerste prototype werd door een greenpeace activist gestolen in Genève in de World Health Organization en verketterd. Omdat de gouden rijst via genetisch gemodificeerd g.g.o.’s gecreëerd werden. Het verbod op g.g.o. zorgd voor miljoenen blinde kinderen. In 2016 deden 107 Nobelprijswinnaars een dringend beroep op Greenpeace om de campagne tegen ggo's te staken, en in het bijzonder de campagne tegen Gouden rijst. L.e.z. : Lage emissies. Ik ben eens op zoek geweest naar de berekening van de zogenaamde doden door lage emissies.Nergens gevonden, want die worden berekend met kansberekening.Het zou kunnen. Dat....... Als ik schrijf dat er geen enkele dode valt door lage emissies is dat even onwetenschappelijk. Daar worden heldere politieke programma's mee uitgevoerd. De armen met zijn dieseltje worden uit de cultuursteden geweerd.****Er zijn er, in de ecologische gemeenschap, die arme mensen haten. Armoede vinden ze is de schuld van de armen.De in hun jeugd gepamperde kleinburgerij die minstens drie keer per jaar op citytrips gaat en minstens veertien dagen met de auto door de wereld op verlof gaan De hypocrisie: cruiseschepen die duizend keer meer lage emissies uitstoten worden vriendelijke ontvangen. Oldtimers oude stinkende voertuigen worden toegelaten. Wie betaalt rijdt opeens in een propere auto. Korte keten:Honderden gemotoriseerde stedelingen die het platteland bestormen voor een zakje patatjes. Terwijl diepvries groenten het ecologisch zijn.Diepvries groenten worden wetenschappelijk geteeld, gekuist gesneden en verpakt. Al het afval wordt gerecycled.Met de minste energie het maximum bereikten .Het idee dat bij de korte keten groenten veel smaakvol zijn zit tussen de oren.Weer zijn de arme mensen die hun groenten in de plaatselijke supermarkt hun groenten kopen de dupe. Die zouden minder smaakvol en ongezond zijn. De armen mens die van zijn 14 jaar tot zij 60 jaar laaggeschoold in vuile fabrieken werkt krijgt in ons land het allerlaagste pensioen van west europa. Volgens een rapport gepubliceerd in DE TIJD en DE MORGEN. Volgens datzelfde rapport werkt 18% van de belgische bevolking voor de overheid die krijgen het hoogste pensioen van west-europa. Die arme gepensioneerde mag maar 7 dagen na elkaar zijn woning verlaten, wie langer dan 1 maand weg wil uit het land moet een kafkaiaanse administratieve hel ondergaan. ****Waarschuwingen voor overbevolking zijn even oud als de mensheid. In de moderne geschiedenis vinden ze hun oorsprong in de theorie van de Britse demograaf Thomas Malthus.Hij had het fout. Uit een berekening van het aantal bewoners en de plaats die ze innemen;Moesten alle bewoners geconcentreerd op één plaats wonen dan zouden ze volledig Italië en Frankrijk innemen. De rest van de planeet zou dan mensenvrij zijn.Ieder mens zou de beschikking heben over genoeg woonruimte met een kleine tuin. Er is voldoende voedsel, de hongersnoden worden veroorzaakt door politiek gekronkel. De nazi's haden veel simpatie voor de theorie dat er te veel mensen zijn. Ze gebruikten de theorie van Charles Darwin verkeerd. Charles Darwin zei dat diegenen die zich het meest aanpassen evolueren. De nazi's spraken over de natuurlijk wet van de sterkste. Men gebruikt die theorie om een beperkte groep alle macht en middelen te geven zodanig dat ze grote massa mensen kunnen onderdrukten zoals bij communistische dictators. Of bij ultra kapitalisme zonder sociale correctie. Ironisch genoeg beroepen communistische dictators zich op het heil van de arbeiders, die ze onderdrukken en zo de vruchten opeisen van het werk van die arbeiders, die ze monddood maken. Het zijn niet de sterkste die overwinnen maar degene die zich het best kunnen aanpassen aan veranderingen. Het bewijs van die theorie zowel het onveranderLIJKe nazisme als het onveranderLIJKe communisme is door de gootsteen van de geschiedenis gesjanst. Wie blijft, de veranderlijke chaos. Er is een zekerheid bij dictaturen ZE VALLEN. Planten en dieren en mensen moeten zich aanpassen om te overleven. Ecologie is uiteraard een gevoelig thema om diktators te kweken, want zeg nu zelf sommigen in de ecologische gemeenschap pretenderen. DE WERELD TE REDDEN. Zonder zich aan wetenschap te wagen. Wordt ecologie het nieuwe SOCIAAL DARWINISME? Het sociaal darwinisme is een term. Deze term wordt gebruikt voor ideeën die stellen dat het idee van survival of the fittest moet worden toegepast op mensen, omdat sommige rassen 'zwakker' zouden zijn dan andere. Hiervoor gebruiken of misbruiken sociaal-darwnisten de evolutietheorie. Uit wetenschappelijk onderzoek is tegenwoordig bekend dat het uitgangspunt van het sociaal-darwinisme niet klopt. Daarom is het sociaal-darwinisme een pseudowetenschap (geen echte wetenschap). Het sociaal darwinisme leverde een ideologische rechtvaardiging voor de sociale ongelijkheid die het kapitalisme met zich meegebracht had: deze zouden het gevolg zijn van de erfelijke minderwaardigheid van de armen en de erfelijke voortreffelijkheid van de rijkere klassen, die bij een systeem van laisser-faire het best tot uitdrukking zouden komen. Toegepast op volkeren en rassen werd het een rechtvaardiging voor racisme en imperialisme. Sociaal darwinisme wordt tegenwoordig niet langer als wetenschap beschouwd. foto gallery VERF ED https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/

verf ed

14 0

Ik en Mr ChatGpt

Droefenis alom, want de grote schrijver heeft de geest gegeven. Doelloze personages hangen in een niet meer uitdeinend universum. Alles komt tot stilstand, want de geschapen wereld beweegt niet meer. Als de energie waarmee personages in actie komen stilvalt, gebeurt er niets meer. Het verhaal blijft een status quo van wie waar was, het waarom wordt niet meer beantwoord, de laatste bladzijde nooit gehaald. Een gehavende pop, zonder kop, geschoten in de buik, aan flarden gefloten. Gelukkig is daar ChatGpt die personages terug leven zal inblazen, voor handen liggende motieven beschikbaar stelt, voorziene plots tot een uitgewerkt verhaal uitbouwt. De machinerie gaat weer draaien, geld begint weer te rinkelen in de laatjes, de zaken leven op. Het leven geregeerd door robots wordt een makkie, de verhalen schieten uit hun startblokken als tot popcorn gebrouwen maïs uit de pan. De personages heten Emma of Laura en hun leven kent steevast een voorspoedig einde, en indien niet, indien er ondanks alle feelgood intentie toch moet verwezen worden naar onvolmaaktheid, naar tegenslag, ziekte, dood, dan is de slotsom voorzeker een wijze les geweest en iedereen leeft verder in peis en vree. Moe word ik ervan. Moe van de voorspelbaarheid. Moe van het geduw in vakjes. Moe van de onvrijheid, van het niet uitwaaieren van wat wél mogelijk is en wat nu gesmoord wordt in de kiem. Moe van de zielloosheid. Ik zie mijn personages nog tot leven gewekt worden en in opstand komen tegen hun robotheerser, omdat ze terug willen keren naar de kern, naar het liefdesverdriet, naar de ontroering, naar tranen van geluk, en alles daartussen. Maar tegen mijn aard in ben zelfs ik pessimistisch, Mr ChatGPT is nog maar aan zijn opmars bezig, het duurt nog een eeuwigheid eer hij roemloos ten onder kan gaan.

HildeA

0 0

Rugzak rugzak

Ik ben heel goed in mijn zakken vullen. Iets minder goed in zakken uitladen. Dit is een fenomeen dat toch al wat bekend is onder de mensen uit de leeftijdscategorie: adolescent. Sommige mensen nemen deze eigenschap zelfs mee doorheen de rest van hun leven. Passioneel noem ik dat. Op dit moment probeer ik hier vanaf te geraken met de nodige afkickverschijnselen. Zo kan ik dus niet meer al mijn spullen terugvinden op dezelfde plaats, met name mijn rugzak. Nu moet ik alles gaan zoeken doorheen verschillende lades in mijn kamer, op verschillende woonplaatsen. Ik heb spullen bij mijn mama, papa, lief en op kot. Dus soms mis ik het gevoel van een pakezel te zijn en gewoon mijn hele hebben en houden over en weer te sleuren. Nee, rugpijn is niet leuk, maar dan ben ik tenminste zeker dat ik NIETS vergeten ben. Plus ik ben er van overtuigd dat het dragen van een aantal extra kilo’s niet slecht is voor je conditie.Hoe dan ook, ik ben dus aan het proberen van mijn pakezel identiteit af te geraken en dat in ruil voor een efficiëntere levensstijl en hopelijk op lange termijn geen rugklachten. Om andere mensen te steunen die door deze moeilijke fase in hun leven gaan, heb ik besloten om een van mijn meest problematische dieptepunten met jullie te delen. We begeven ons naar het begin van het schooljaar 2017-2018. Ik was toen juist gestart aan het derde middelbaar. Ter context: ik had de twee jaren daarvoor de studierichting KSO gevolgd (Kunstsecundair onderwijs). Toen ik naar het derde middelbaar ging had ik er echter voor gekozen om te veranderen van richting en humane wetenschappen een poging te geven. Ik had mijn zak alvorens van richting te veranderen NIET uitgeladen en ik betwijfel ten zeerste of ik die van het eerste naar het tweede jaar wel volledig heb leeggehaald. Kortom ik was op dat moment in het bezit van een rugzak die iets wegheeft van de paarse Dora rugzak. Je kon er echt alles en niets in vinden. We zitten dus in de les wanneer de leerkracht een korte pauze aankondigt. Zeer nuttig want ons brein moet af en toe rusten. Uit het niets pik ik een gesprek op dat zich verder weg, achteraan in het lokaal afspeelt. Een van de meisjes van mijn klas had een zelfgemaakte sleutelhanger van een vriendin gekregen. Die sleutelhanger was gemaakt van ijzerdraad en was per ongeluk gebogen geraakt tussen haar spullen. Zij zelf wou die sleutelhanger terug in orde krijgen, omdat ze ’s avonds terug met die vriendin op de bus zou zitten en het lastig zou vinden om te moeten toegeven dat die al hersteld moest worden. Dus vroeg ze of iemand een haarspeld of pincet bij zich had, om de buiging terug te duwen. Nu draaide ik me terug om, begroef mezelf onder een halve zakinhoud, om daar het ideale materiaal uit te halen. Want wonder bij wonder meende ik mij nog te herinneren dat ik begin het schooljaar daarvoor een kunstwerk had moeten maken met ijzerdraad en ik dus nog steeds de ijzertang van mijn papa niet had teruggegeven. Ik wandelde dus met die ijzertang naar dat meisje en sprak de volgende woorden “Geen vragen stellen.”, terwijl ik de ijzertang aan haar overhandigde. Enerzijds misschien omdat ik echt geen zin had om uit te leggen waarom ik in godsnaam een ijzertang in mijn rugzak had zitten en anderzijds misschien omdat ik het grappig vond van een fascinerend figuur te zijn. Het meisje was zeer dankbaar en de sleutelhanger leefde nog lang en gelukkig. Einde.

Silkevr

10 0

De jongen met de krab

Uren kan ik naar het uitzicht over de baai kijken. Ik zie dat de vegetatie op de bergen zich langzamerhand herpakt. Een alles verwoestende brand veegde vijf jaar geleden op het Griekse eiland een groot deel van het natuurschoon van de kaart. Mijn vader was net overleden en ik had geen idee dat er een brand op het eiland was geweest. Toen ik aankwam had ik het gevoel alsof ik door een rouwkaart reed. Gelukkig is de mens veerkrachtig en de natuur ook. Ik zie hoe een aalscholver gezeten op een kleine rots zijn veren laat drogen in de zon. Ik schrik op van een geluid achter mij. Een jongeman groet mij. Hij heeft een prachtig gezicht en een atletisch gebouwd lichaam. Voor mij is hij op dat ene bevroren moment in tijd de belichaming van eeuwige schoonheid en jeugd. Ik zie dat hij naar de rotsen loopt. Heel vaak heb ik overwogen om die rotsen te beklimmen om even op het uiterste puntje bij de zee te kunnen gaan staan. Ik durfde het niet zonder goede bergschoenen. Hij kent echter geen vrees. Als een klipgeit springt hij van de ene rots naar de andere. Ik volg hem met mijn ogen en zie uiteindelijk een kleine gedaante op de uiterste punt van de rotsen in de baai staan. Als hij terugkeert zie ik dat hij bukt om iets uit het water te pakken. Hij heeft een grote krab in zijn handen. ‘You are not going to kill it, are you?’ Hij kijkt mij even verontwaardigd aan. ‘Offcourse not. I am just going to show it to my dad.’ Gewoon een lieve jongen die zijn vader trots wil maken. Daar gaat hij weer. De jongen met de krab.

Elle Hart

7 0

Tonnen van opa

"De tonnen van opa!". Langs de ring van Antwerpen. En bij het passeren van deze grote exemplaren moest dat altijd luid gezegd worden. Kijk dan! De tonnen van opa... hij had ze in het klein op de schouw staan. Had. Want opa is niet meer. De schouw staat in een leeg en verkocht huis. De tonnen onvindbaar. "De tonnen van opa!", zeg ik nog steeds niet luidop met een bescheiden sourire op mijn smoel. En het besef dat we allemaal "tonnen van opa" hebben.

SilkeGeerts

9 1

Wat eten we vandaag?

Wat eten we vandaag? Te veel, te vet, te zoet en te alcoholisch… Na dagen van vreten en schransen kan ik geen eten meer zien. Hoera voor de matigheid. Gezond eten staat dan ook (alweer) met stip op één op mijn lijstje met goede voornemens. Helaas, de intentie is goed maar verwatert vast weer snel in de dagelijkse ratrace. Dan lonkt opnieuw die vettige hap van het frietkot op de hoek en is Dr Oetker weer mijn beste vriend. Is er dan echt geen manier waarop ik mijn goede voornemen kan waarmaken? Er zijn firma’s die beweren de ultieme oplossing te bieden aka de maaltijdbox. Mag ik eerlijk zijn? Het concept is niet aan mij besteed. Agressief met eten Als je nog nooit hebt gehoord van Hello Fresh, Food Bag of Quiso, dan leef je op een andere planeet. Ga maar eens na hoeveel keer je al werd gebeld door een overijverige jobstudent en hoeveel flyertjes met 15 euro korting je al bij het oud papier gooide. Hield je echt nog nooit je voordeur dicht als een promoteam aanbelde? Ik krijg dan trouwens een flashback naar mijn kinderjaren. Toen verstopte ik me onder de keukentafel als de getuigen van Jehovah voor de deur stonden. Omwille van deze agressieve marketingstrategie heb ik het niet voor maaltijdboxen. Die stalkneigingen roepen bij mij weerstand op. Ooit belde zo’n firma me op: “Mevrouw, hebt u even? Mag ik u iets meer vertellen over ons uitzonderlijke aanbod bij het afsluiten van een abonnement?” Ik antwoordde pretentieus dat ik zelf sneller, beter, gezonder én creatiever kan koken, dat ik het te duur en te omslachtig vind. Ik vermoed dat het studentje me toevoegde aan de blacklist want dergelijke telefoontjes kreeg ik niet meer. Dood aan de culinaire creativiteit Eén keer liet ik me toch overtuigen. In de winkelstraat. In een vlaag van emotionele zwakte bestelde ik een kennismakingspakket. Alles werd netjes aan de deur geleverd op het afgesproken moment. In net zo’n fancy box als in de reclame. De ingrediënten waren individueel verpakt en aanwezig in exact de vereiste hoeveelheid voor de bereiding van het voorgekauwde recept. Best grappig om één eenzame preistengel in een plastic hoesje te zien liggen. Hoewel ik dubbel zo lang als aangegeven deed over de bereiding van mijn gerecht, moet ik toegeven dat het resultaat best smakelijk was en er min of meer uitzag als op de foto. Als een braaf schoolmeisje had ik de instructies gevolgd. Flink gedaan, hoor. Kus van de juf en een bank vooruit. Wat me naast de agressieve marketing dus stoort, is de afstomping van mijn eigen culinaire creativiteit. Tegen betaling dan nog wel. Onthaastingsritueel Het bleef bij die ene bestelling. Liever schuim ik voor de sport bewust traag supermarkten en buurtwinkels af, check ik de Too Good to Go apps van deze wereld en duik ik promobakken in. Ik kick op kortingen van -30% tot -50%. Trots overzie ik bij thuiskomst mijn oogst en daag mezelf uit met het verzamelde allegaartje iets creatiefs te maken dat nog lekker is ook. Probeer het eens, zou ik zeggen. Quality time voor jezelf met resultaat voor het hele gezin. Beschouw het als een nieuwe hobby. Vrijheid blijheid Misschien heb jij een superdruk leven en vind je die maaltijdboxen juist de heilige graal. Jij doet misschien een vreugdedansje als de doos van de week voor de deur staat en je weet dat je alweer enkele dagen healthy and safe bent. Of je bent vastbesloten je goede voornemen dit jaar nu eens echt waar te maken en gelooft rotsvast in een maaltijdboxabonnement als partner in crime. Je hebt je vorige week een laatste keer goed overeten aan een grote friet met stoofvleessaus én curryworst in je favoriete frituur en at gisteren weemoedig je laatste diepvriespizza. Nu ga je ervoor! Welke keuze je ook maakt, ik respecteer je beslissing en duim voor jou. Zelf houd ik me ver weg van de maaltijdboxen. Ik blijf trouw aan mijn onthaastingsritueel en hoop stiekem dat ik je heb overtuigd het op zijn minst eens te proberen. Vrijheid blijheid, uiteraard. Is dat niet schoon bij het begin van het nieuwe jaar?

Melanieke

6 0

Kerstballen kopen.

De wereld is uit mekaar aan het spatten, maar mensen blijven kerstballen kopen.

Fredo

7 1

Mijn wens voor jou!

2023 was een heftig jaar. Voor ons toch. In de wandelgangen sprak ik met veel gelijkgestemden. Wij beleefden een jaar van afscheid en verlies, stukgelopen vriendschappen en financiën die vierkant draaiden. Na covid heeft ieder op z’n eigen manier wonden moeten likken. Heropbouwen was het motto. Het ging niet altijd van een leien dakje, maar we hebben het gehaald. Wie dit leest, is er nog, ademt nog en beschikt nog over een internetverbinding. We leerden waardevolle lessen. De diepere waarden van het leven kwamen bovendrijven op de donkerste momenten. Persoonlijke groei is geen pijnvrij proces, maar de moeite waard om te doorleven! Het kan altijd erger, denk ik dan. Denk maar aan de hartverscheurende taferelen uit Gaza, de niet aflatende ellende in Oekraïne, de extreme droogten in Afrika, of meegesleurd worden in één van de vele overstromingen. Het gaat helaas niet meer over rampen ver van ons bed. Het speelt zich dichtbij af. Teveel regen, teveel mislukte oogsten, teveel prijsstijgingen, teveel verkapte armoede. De hoge prijs die we betalen van teveel rotzooien met onze natuur; te warme zomers, te zachte winters, te natte dagen. We vernielen collectief onze toekomst. Onze planeet schreeuwt om genezing. Mijn wens voor 2024 is daarom eenvoudig: laten we, nu het hopelijk nog kan, een stap verder gaan dan bewust zijn dat we niet goed bezig zijn. Laten we, ieder voor zich, maar vooral samen, in actie komen en alles op alles zetten om bij te dragen tot een gezonder en beter leefmilieu. Dit kost geen handenvol geld, maar wel handenvol liefde. Liefde voor elkaar en voor wat ons toevertrouwd is, de natuur. Respect en de zorg voor het grootste en mooiste mysterie dat we kennen: alle leven op deze aarde. Met wat minder ik en wat méér jij, vinden we misschien een manier om het tij te keren. Mag 2024 voor jou en voor mij een jaar van collectieve gezondheid zijn, in voorspoed en welvaart op alle niveaus van ons bestaan, zodat 2025 ingeluid mag worden met mooie berichten zoals deze: de temperatuur is gestopt met stijgen, de oogsten zijn rijkelijk en goed, de CO2 is teruggedreven tot een gezond niveau en het aantal mensen dat onder de armoede grens moet leven is nog maar miniem en… het regent een stuk minder dan in 2023!

Heidi Schoefs

15 0

AANSCHEID

Men noemt het 'afscheid', maar het scheiden is niet af. Het is net begonnen en het moet nog een lange weg afleggen. Ik sta helemaal achteraan, niet omdat ik te laat ben, maar omdat er al zoveel mensen zijn. De eulogie weerklinkt reeds en het is koud in de kerk. Ik beroep me op typische dingen die je alleen maar doet omdat je ze kent en niet per se omdat ze werken, zoals in de handen wrijven en ademen, een paar keer opzettelijk rillen en wat wiebelen op je benen. De illusie aan opgewekte warmte die daarbij vrijkomt, vervliegt meteen weer telkens wanneer iemand de deur opent in de zijbeuk. Het kuchen en het snikken van de aanwezigen en de opgerakelde herinneringen van enkele dappere lezers, inclusief de krop in hun keel bewegen zich voort op geluidsgolven die culmineren in een heuse tsunami waar ik sta, waardoor ik overladen word met verdriet, maar weinig kan zien of horen. Een oude vriend heeft het over zijn zachtheid die hem heeft aangeraakt en iedereen knikt instemmend. Hij vertelt ook over hoe zijn vriend een fanatiek sportman was. 'Hij was zo actief, altijd maar gaan fietsen. Maar ook altijd platte band.' Die zalvende woorden laten een lach door de tranen breken. Een troost daalt neer en nestelt zich tussen de stoelen van zijn vrienden en familie als een warm deken in dit kille huis van God. Het is een heel lange dienst. Naast hartzeer heb ik ook pijn in mijn benen. Bij het naar buiten gaan laat ik mijn blik glijden over de bekende en onbekende natte wangen. De mijne zijn droog. Ik ben een man die kan huilen, maar dat gebeurt met films of muziek. Soms ook uit nostalgie. Bij zoiets droevigs als dit houd ik het altijd droog, maar boort het verdriet zich een weg naar binnen, zodat ik aan andere dingen lijd. Verdriet kleeft aan mijn binnenkant en klauwt zich daar vast. Liever zou ik huilen. De frisse buitenwind doet goed, alsof nieuwe hoop komt aanwaaien. Mensen vallen elkaar in de armen. Zelf kende ik hem niet heel goed, maar bij elke omhelzing krijg ik een stukje verhaal op mijn borst gedrukt dat ik niet kende. Iemand omklemt me met zijn zin voor zon en zomerfestivals, iemand anders geeft me zijn enorme passie voor de scouts door en van een derde krijg ik zijn liefde en geduld voor zijn drie dochters tegen het hart gedrukt. Ik weet niet of ik nu meer of minder spijt voel dat ik hem niet beter heb gekend. (voor Pieter)

Lennart Vanstaen

21 5

Waarom praat hij met mij?

Waarom praat hij met mij? Hij heeft een net kostuum aan Hij klinkt zo respectabel CEO van een bedrijf Daarnaast staat een hooggeplaatst politicus Hij praat met mij. Het gevoel overvalt me ineens Dat hij het niet weet Waar ik vandaar kom alcohol, drugs, psychiatrie, armoede, jeugdrechtbank hoe ik zure melk dronk, omdat er niets anders was hoe diezelfde melk niet in de koelkast paste, omdat die vol stond met alcohol hoe er thuis veel werd gepraat maar nooit werd besproken hoe ik leerde dat dromen alleen moeten worden opgeborgen hoe ik uiteindelijk leerde niet meer te dromen Waarom praat hij met mij? Omdat hij het niet weet.

Een ambtenaar

4 0

Principes

Waar het anderen aan ontbreekt Naast visie dan Ze zijn stuurloos Gelukkig geeft de overheid sturing, met principes, kaders en procedures Een voorbeeldfunctie Een voortrekkersrol Een duidelijke beleidslijn Echt over nagedacht Tot er enige weerstand volgt Of een niet te missen opportuniteit Principes? Die zijn er vooral voor de stuurloze anderen Ze zitten in de weg Gooi maar overboord Want principes, die zijn er vooral voor de anderen.

Een ambtenaar

10 1

Kerstreclames

Het is weer zover, december, de mooiste tijd van het jaar. Tenminste, als je de supermarktreclames mag geloven. Dit jaar zijn ze weer mooier en uitgebreider dan vorig jaar. Twee eenzame mannen die ruzie hebben, een meisje dat last heeft van prikkels. Gelukkig komt het wel allemaal goed en is niemand alleen met Kerst. Als je tenminste dan je inkopen maar doet bij de supermarkt in kwestie. En je hoeft niet te denken, ik ga naar een andere supermarkt, één die niet van die overdreven reclames maakt, want dat is niet mogelijk. Ze zijn allemaal hetzelfde. Ok, de Aldi, die zegt het geld liever uit te geven aan goede aanbiedingen. Nou, eigenlijk is dat nog niet zo’n slechte gedachte. Want ik kan me ook zo maar voorstellen dat er mensen zijn die naar die reclames kijken en denken, ‘dat kan ik helemaal niet betalen.’ Die mensen zouden ook graag zo’n rijk gevulde tafel willen hebben en Jan en alleman uitnodigen voor het Kerstdiner. Maar dat gaat niet want de voedselbank verzorgt wel eten maar niet op zo’n manier. Nee, ik begrijp best dat deze tijd zich bijzonder goed leent om lekker bij elkaar te kruipen. Kaarsje aan, drankje, hapje, gezellig. Ik ga dat ook doen hoor. Ik kan alleen niet zo goed tegen het ophemelen en idealiseren van de feestdagen. Je moet met de hele familie aan het diner. Net of dat altijd goed gaat. Je zou de families niet de kost moeten geven waar ome Jan aan het eind van de avond bijna slaags raakt met ome Bert. Omdat ze allebei een borrel te veel op hebben en de familievete weer in alle hevigheid toeslaat. Eigenlijk vind ik dat wel grappig. En dat dan hun vrouwen proberen de boel te sussen. Je kunt mensen niet dwingen gezellige dagen te hebben. Maar goed, dat verkoopt natuurlijk niet. Dus daarom kijken we allemaal naar zoete gezinnen, in allerlei samenstellingen, met kadootjes onder de boom en de meest exotische gerechten op tafel. Ik ben niet alleen met Kerst. En ik ben ook niet zielig. Maar ik mis wel iemand met Kerst. En die stomme reclames drukken me steeds weer met mijn neus op de feiten. Ik zal blij zijn als het allemaal weer normaal is.

Machteld

7 1

Monopoly

Ik loop door straten waar steeds weer opnieuw huizen of appartementen te koop staan. Straten, waarin ook overal oude prachtige huizen compleet opnieuw worden opgeknapt. Het Zuid van Antwerpen bruist, vooral de bouwsector en de projectontwikkelaars en vastgoedmakelaars tieren hier welig. Ik loop door straten waar steeds weer opnieuw huizen of appartementen te koop staan. Zoals de bubbeltjes in een glas bruiswater stijgen en stijgen hier de prijzen- er lijkt geen limiet in zicht. Er valt hier nog maar weinig te huren en ook dat wordt duurder en duurder. Ik loop door straten waar steeds opnieuw huizen of appartementen te koop staan. Met de vele reeds gedane projecten, lees verkochte huizen en appartementen in luxe staat, verandert de buurt. Er komen massaal bakfietsen, elektronische fietsen en deelsteps bij. Meer en meer straten worden fietsstraten -al dan soms met op de weg enorme gaten. Ik loop door straten waar steeds weer opnieuw huizen of appartementen te koop staan. De Brederodewijk is gelukkig nog niet helemaal verloren aan al de investeerders. Maar goed ook. Want een Oud Zuid dat even kil en lelijk is als het Nieuwe Zuid kunnen we hier echt missen als kiespijn. Ik loop door straten en passeer huizen en appartementen die allemaal te koop staan. De straten zelfs en de hele buurt lijken te koop te staan. Er valt geld te verdienen met die prachtige oude huizen die na een opknapbuurt drie keer zo duur doorverkocht kunnen worden. De buurt is op een kantelpunt want straks gaat hier alleen nog het grote geld wonen. Er is veel horeca, maar op bepaalde plaatsen blijft het bruisende Zuid op zaterdag avond dicht of sluit men al vroeg. Teveel bruisen zal het grote geld waarschijnlijk in zijn slaap verstoren. Ik loop door straten waar steeds weer opnieuw huizen of appartementen te koop staan. Ik woon hier maar drie jaar en zie de buurt al veranderen. En ik weet dat dit maar één buurt in de stad is waar dit gebeurt en dat Antwerpen maar één stad is met buurten waar dit gebeurt. In waarheid is het Zuid maar één van de vele speeltuinen van gentrificatie. Eén groot monopoly spel met de realiteit, dat wereldwijd wordt gespeeld.

Maike Bretschneider

10 0

4 – Het Interieur

De notaris had mij een oude zware sleutel meegegeven.  – Het slot hing half uit zijn hengsels –  Maar daar hoefde ik mij geen zorgen over te maken - had hij gezegd - Alles functioneert naar behoren – wel stevig duwen, want het is een erg zware deur!” - lachte hijInderdaad – ik kon ze net ver genoeg open wrikken om mij zijdelings naar binnen te wurmen. Och! - dacht ik- Welke zin heeft het toch allemaal – mijn besluit staat nu al vast – hier wil ik nooit komen wonen! Maar ik wou mijn vrouw niet teleur stellen – dus ging ik maar verder kijken. Ik bevond mij in een voorportaal.  – Rechts: een helder trappenhuis met fel blauwe vloertegels.  – en toen ik opkeek:  Een nis in de muur met daarin enkele roestige geweren. (“Winchester” was nog leesbaar op één ervan.) Links: Een deur – daarachter een trap naar beneden – een souterrain? Ik beklom een brede marmeren trap.  Betastte de leuning – maar werd de kilte van het koper gewaar daar waar ik hout verwachtte. Boven trof ik een interieur aan zoals ik die enkel uit oude Europese films kende – hoge plafonds – een enorme goudomrande spiegel boven een zwart marmeren schoorsteenmantel – Zware kasten in een donkere houtsoort – met snijwerk waarin gebladerte, dieren, vruchten en jachttaferelen waren uitgebeeld. – Een koperen kroonluchter met kristallen lampions en een pendule. Te midden van een grote ronde eikenhouten tafel volgestouwd met velerlei voorwerpen. Over dat alles lag een fijne bleke stoflaag die wolkig verstoof bij iedere beweging. – Onder een dik tapijt kraakte een parket.  De geuren waren bijzonder maar moeilijk te beschrijven – hadden ze iets van kasha of een rozengeur? Ik ontdekte een kleine bibliotheek – verschillende schilderijen waarin ik enkel kleuren, strepen en vlekken kon onderscheiden. Die veelvoud aan voorwerpen, die in iedere kamer opdoken, begon meer en meer mijn belangstelling op te eisen – soms waren het dingen waarvan ik de functie nog nauwelijks raden kon. Ik werd nieuwsgieriger bij het openmaken van iedere deur. Maar plots overviel mij het onbehaaglijke gevoel van indringer te zijn.  Ik was geen koper meer die een pand komt bezichtigen – maar een indringer – een dief – die rondspiedde. Het was er heel erg stil.  Er hing die onwezenlijke dreiging die van verlaten huizen kan uitgaan.Het pand benauwde mij.  Ik zocht mijn weg terug – naar de uitweg - ik liep de trap af – tastte in mijn jaszak naar de sleutel – stapte op de buitendeur af – greep naar de deurknop –  Maar toen ik die vast greep werd ik iets gewaar dat mij tegenhield. Ik kon niet meer bewegen.

Anker Tong

0 0

3 – Een week later

Een week later reed ik terug. We hadden een afspraak gemaakt met de verkoper.  Maar mijn vrouw kon zich niet vrijmaken, en de kinderen hadden school.  Dus, reed ik er alleen naartoe.We hadden het web doorzocht naar wat meer informatie.  Maar erg veel waren we niet te weten gekomen. Eén herkenbare foto en een notarieel bericht : “vrijstaand herenhuis te koop,  begin 19 de eeuw (bouwjaar onbekend) twee verdiepingen, omliggend 3 hectare” Dat was ver allesHet roestige hekje protesteerde snerpend. Ik wou mij eerst vergewissen van de staat langs de buitenkant.  Ik probeerde om het huis heen te lopen – Het leek wel een kubus met een dak erop – aan iedere kant drie hoge ramen met telkens daarboven weer drie. Het kostte mij heel wat moeite om mijn weg door deze hellende tuin te banen – zo hoog stond het gras!En steeds maar goed uitkijken vooraleer ik mijn voeten zat.  Door de tijd hadden zich her en der herkenbare en onherkenbare voorwerpen hun plaats verworven tussen de woekerende gewassen.  Een roestige fiets was haast onherkenbaar opgeslokt door klimop.  En wat verder stak de kleurloze karkas van een tuig boven de wildgroei. De buitenmuren waren bekleed met verfresten van een onbestemde kleur  – waaruit hier en daar naakte donkerrode bakstenen staken.  De gebarsten hoge ramen speelden een hoekig spel met weerspiegelende wolken… Dit huis geleek helemaal niet meer op dat van een week geleden.  Van kortbij had het zijn antieke schittering verloren.  Nu deed het de moed van de dappersten verzinken.…Opeens een aanzwellend geruis – als van een waterval –  Ik strompelde in de richting van het gerucht en ontdekte een rij populieren waaraan de wind heftig rukte. Vanuit het niets klonk een vrouwenstem.  Zij riep iets onverstaanbaars. Waar jeugdige kreten op volgden – – Pok!…Pok! ..Pok!..? – een tennisspel? Hier  Een romp – en daar een arm, en ginds rennende benen opschietend tussen het groen.  Even verscheen de rugzij van een hoofd en verdween dan weer meteen.  Flarden wit flitsten tussen de groene bladeren van de struiken bij iedere beweging van de spelers

Anker Tong

0 0

2 – Het Huis

Ik doe saai werk. Maar ik mag wel zeggen dat ik er goed mijn brood mee verdien.  Dat was ook de reden waarom we naar hier zijn gekomen. Het begon met een klassieke brief van een headhuntersbureau  – geen mail! – En daarna een telefoontje van Exile Easy Acces.  De opgewekte stem van een jonge vrouw kwam met een heel aantrekkelijk voorstel.Er werd ons verzekerd dat we goed begeleid zouden worden door de complexe administratieve structuur van de arbeidsmarkt van dit land.  En er zou ook voor huisvesting gezorgd worden.  Kortom, het enige dat we dienden te doen was op een vliegtuig te stappen.  En vooral talen te leren! De eerste maanden betrokken we een gerieflijk appartement in de hoofdstad.  Maar mijn jongste is gek op paardrijden, en mijn vrouw had het adres van een manage gevonden even buiten de stad. Daarom reden we die namiddag langs het kanaal.  Het was een dag die vergin onder een eindeloos wolkendek.  Die bijzondere grijsheid die ik in mijn land nooit kende, daar hield ik erg van.Bij de bocht aan de rivier brak plots het zonlicht door een scheur in het wolkendek.Het viel recht op dit huis.  Alsof het daar voor ons klaarstond – Als een theaterdecor dat op de voorstelling wacht.Toen mijn vrouw het bordje met “Te Koop” aanwees, parkeerde ik de wagen.  Een ogenblikje keken we alle vier sprakeloos naar het huis op de heuvel.

Anker Tong

0 0

1 – Er is iets gebeurd

Reeds een tijdje wonen wij hier - hier in dit huis.(Dat op de heuvel, langs de rivier – je kan de brug van hier zien en ook nog net de koeltorens)Wij hebben het samen met de inboedel aangekocht, niet lang nadat wij hier in dit land zijn tgearriveerd.De vorige eigenaar was kort tevoren overleden en de familie wilde alles zo vlug mogelijk kwijt. Het huis bevat de geschiedenis van iemand die hier waarscihjnlijk het grootste gedeelte van zijn leven alleen heeft gewoond – Een vertelsel in dingen en in sporenEen stille nalatenschap. Mijn vrouw wou eerst alles zo vlug mogelijk opruimen.Ze had al een reeds enkele zaken weggegeven.Maar ik heb haar gevraagd om daarmee nog wat te wachten...Ik heb iets ontdekt.

Anker Tong

0 0

Kaatje op strafkamp

Kaatje heeft op dit moment een leeftijd dat er enorme bananen in haar oren zitten. Ze kan er niks aan doen maar dat zorgt er voor dat ze echt niet kan luisteren. Ze wil het wel, maar ze kan het gewoon niet. Het is onmogelijk. En omdat ze het ook allemaal niet kan uitleggen, moet ze soms haar toevlucht nemen tot haar laatste redmiddel. Althans, dat denkt ze. En zo kon het gebeuren dat ze van mij iets moest doen dat ze niet wilde en dat ze me in mijn hand beet. Niet heel hard, maar venijnig en om me te corrigeren. En dat, dat was natuurlijk wel heel fout. Ik overlegde met de dame van de hondenclub en Kaatje ging op strafkamp. Niet zomaar een snoepje, niet zomaar een aai over haar bol en Kaatje maakte niet meer zelf uit wanneer ze op schoot wilde zitten. Alleen maar een beloning als ze braaf was geweest. Ach, het hondje wist niet wat haar overkwam. Het viel voor mij ook niet mee hoor, ik zag een heel zielig en eenzaam hondje op de bank zitten. Helemaal alleen. Natuurlijk was dat helemaal niet zo, want als er één hondje niet zielig is, dan is het Kaatje wel, maar ze kan heel goed toneelspelen, die kleine meid. Maar, ik moet zeggen, het werpt wel zijn vruchten af. En als ze denkt, nu kan het wel weer, dan wordt de lijn weer aangehaald. En gaat ze weer op strafkamp. Net zo lang tot ze het leert. En als het nodig is, ga ik om echte hulp vragen. Want ondanks het feit dat het een heel lief meisje is, moet ze toch echt wel gaan luisteren. En natuurlijk gieren ook de hormonen door dat kleine lijfje. De eerste loopsheid zal niet zo heel lang meer op zich laten wachten. ‘Gelukkig’, wil ik bijna zeggen. Niet dat ik daar naar uitkijk maar ik hoop dat ze daarna weer wat rustiger wordt. Dat de grootte van de bananen wat gaat afnemen. En dat ze niet meer iedere keer pontificaal op Stef zijn kop gaat zitten. Arm beest. Hij heeft er ook wat mee te stellen.

Machteld

7 0

Eindelijk herfst

Het is zo lang warm geweest dat het toch wel even wennen was. Zomaar ineens 14 graden. Brr. Ik zag al mensen lopen met een dikke sjaal om. Beetje overdreven, in mijn opinie, want wat moet je dan aan als het vriest, maar ik snap wel dat iedereen in shock was. Maar eindelijk dan toch, wordt het echt herfst. Mijn favoriete seizoen waar ik van mezelf eens per jaar over mag schrijven. Ik heb ook alweer een bolchrysant gekregen. ‘Want die zul je zelf ook dit jaar wel weer niet kopen.’ Heel lief, want nee, ik ga geen bolchrysant meer kopen. Dat deed ik (alweer) jaren geleden bij de Delhaize in Aywaille. In België verkopen ze de grootste, ik weet het zeker. En bij de Delhaize waren ze enorm. Ik zie mezelf weer tobben, met die plant in een tas aan het stuur, al wiebelend en slingerend. Want ik had natuurlijk ook nog de rest van mijn boodschappen. Met ware doodsverachting fietste ik naar huis, ik had de hele breedte van het pad nodig. ‘Waarom ga je niet even met de auto terug?’, vroeg mijn maatje dan. Tja, eerlijk gezegd had ik daar dan niet eens over nagedacht. Ze hadden bolchrysanten en die wilde ik één hebben. Thuis werd de plant dan ook nog eens laatdunkend bekeken door Andréa. ‘Bah, kerkhofbloemen.’ Inderdaad, eind oktober, begin november staan in België de kerkhoven er mee vol. De kleuren zijn geweldig. Ook daar kon ik van genieten. Ieder jaar weer een bezoek aan het kleine kerkhof in Aywaille. Mijn maatje vond het prima, als hij maar niet mee hoefde. Nee hoor, dat deed ik het liefst alleen. Heerlijk, dit seizoen. ’s Ochtends lekker fris maar ’s middags toch zo dat je vaak nog zonder jas naar buiten kunt. Lekker naar de bossen, honden mee, soms ook echt wel door de plassen banjeren. Ach, ook dat is prima. De riemen en tuigen van Stef en Kaatje door een sopje en er is geen zand meer te zien. Denk ik. Er is maar één ding jammer aan de herfst. En dat is dat daarna onvermijdelijk weer die winter komt. Jakkes. Maar goed, ook die heeft een eind en dan begint de lente. Er komt altijd weer een nieuw begin.

Machteld

0 0

Laad meer ...